Auteursarchief: edith klinkhamer

een nieuw begin… a new start

Posted on by
5
Bodensee bij Überlingen

Bodensee bij Überlingen

Twee weken aan de Bodensee
Kerstmis, Oud en Nieuw,
van donker naar licht gaan
het Kind in je geboren laten worden
het donkere achter je laten
een nieuwe weg, een nieuw begin…..

Bodensee bij Birnau

Bodensee bij Birnau

Two weeks at the Bodensee
Christmas, New Year,
going from darkness into light
letting the Child born in ourselves
leaving darkness behind us
a new way, a new beginning…..

Stufen....Überlingen

Stufen….Überlingen

De duitse schrijver en dichter Hermann Hesse (1877-1962) leefde gedurende een deel van zijn leven in deze omgeving. Op 4 mei 1941 schreef hij dit gedicht, Stufen, na een periode waarin hij lang ziek was.

The German author and poet Hermann Hesse (1877-1962) lived in the Bodensee area during a period of his life. After being ill for a long time, he wrote this poem, Stufen, on May 4th, 1941.

Ik kies ervoor de originele Duitse tekst te laten zien, gevolgd door een Nederlandse en Engelse vertaling.
I choose to show the original, German text, followed by a Dutch and English translation.

Stufen...in Überlingen

Stufen…in Überlingen

Stufen (Hermann Hesse)

Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
Es muß das Herz bei jedem Lebensrufe
Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
In andre, neue Bindungen zu geben.
Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.

Boulevard Überlingen Silvesterabend- New Years Eve - Oudejaarsavond

Boulevard Überlingen Silvesterabend- New Years Eve – Oudejaarsavond

Wir sollen heiter Raum um Raum durchschreiten,
An keinem wie an einer Heimat hängen,
Der Weltgeist will nicht fesseln uns und engen,
Er will uns Stuf’ um Stufe heben, weiten.
Kaum sind wir heimisch einem Lebenskreise
Und traulich eingewohnt, so droht Erschlaffen,
Nur wer bereit zu Aufbruch ist und Reise,
Mag lähmender Gewöhnung sich entraffen.

vruchtbaarheid - fertility

vruchtbaarheid – fertility

Es wird vielleicht auch noch die Todesstunde
Uns neuen Räumen jung entgegensenden,
Des Lebens Ruf an uns wird niemals enden …
Wohlan denn, Herz, nimm Abschied und gesunde!

Die Weltgeist will nicht fesseln...

Die Weltgeist will nicht fesseln…

Stadia

Zoals elke bloem verwelkt en iedere jeugd
voor ouderdom wijkt, bloeit elke levensfase,
bloeit iedere wijsheid ook, en heeft elke deugd
zijn tijd en kan niet eeuwig duren.
Het hart moet bij iedere levensroep
bereid tot afscheid zijn en nieuw beginnen
om zich dapper en zonder spijt
te wijden aan andere, nieuwe dingen.
Bekoring schuilt in elk nieuw beginnen
dat ons beschermt en leven helpt.

gezicht op Zwitserland, view on Switzerland...

gezicht op Zwitserland, view on Switzerland…

Blijmoedig moeten we alle stadia doorlopen
en niet blijven hangen als aan een vaderland.
De wereld wil ons niet kluist’ren en benauwen,
maar tree voor tree verheffen en verruimen.
Nauwelijks thuis in eigen levenkring
genoeglijk ingeburgerd, of er dreigt verslappen.
Alleen wie bereid is te vertrekken en te reizen
kan zich de verlammende sleur ontrukken.

En ook al zal het stervensuur misschien
ons nog nieuwe ruimten schenken,
de roep van het leven zal nooit zwijgen…
Vooruit dan, hart, neem afscheid en word gezond!
                   vertaling door Evert van Leerdam, uit: Hermann Hesse:
De kunst van het  ouder worden.

also...steps

also…steps

Steps

Like ev’ry flower wilts, like youth is fading
and turns to age, so also one’s achieving:
Each virtue and each wisdom needs parading
in one’s own time, and must not last forever.
The heart must be, at each new call for leaving,
prepared to part and start without the tragic,
without the grief – with courage to endeavor
a novel bond, a disparate connection:
for each beginning bears a special magic
that nurtures living and bestows protection.

colors

colors

We’ll walk from space to space in glad progression
and should not cling to one as homestead for us.
The cosmic spirit will not bind nor bore us;
it lifts and widens us in ev’ry session:
for hardly set in one of life’s expanses
we make it home, and apathy commences.
But only he, who travels and takes chances,
can break the habits’ paralyzing stances.

_DSC0806

It might be, even, that the last of hours
will make us once again a youthful lover:
The call of life to us forever flowers…
Anon, my heart: Say farewell and recover!
                    translation by Walter A.Aue

sterzingers die zegen brengen van huis tot huis - starsingers bringing a blessing from house to house

sterzingers die zegen brengen van huis tot huis – starsingers bringing a blessing from house to house

Dank je wel, Beate, voor het gedicht, de inspiratie en een nieuw begin!

Thanks, Beate, for the poem, the inspiration and a new beginning!

6 januari fasnet in Überlingen: het oude wordt "weggeknald"- een nieuw begin...

6 januari fasnet in Überlingen: het oude wordt “weggeknald”- een nieuw begin…

the road ahead…..

Posted on by
6

De camera is de afgelopen tijd niet uit de tas geweest.
Ik was te ziek om ook maar iets te doen
en ook in het ziekenhuis kwam het niet van fotograferen.

herstel gaat langzaam….

The camera hasn’t been out of it’s case in the last weeks. I was too ill to do anything. And even the hospital couldn’t inspire me….

recovery takes time

in de tussentijd een passende song…. the road ahead, van City to City….

in the meantime a song that suits me: the road ahead, by City to City

The road ahead is empty
It’s paved, with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

Horizon in the distance
So close, and yet so far away
You shouldn’t be surprised when on arrival
The dream has flown away
And fear is not here to stay

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead-end street
A dead-end street

Raindrops on your windscreen
They fall from heaven or from hell
You drive into the light or into darkness
Incertainty as your guide

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead-end street
The road ahead never answers any questions
And nothing is sure along the way, not even tomorrow
With miles of the unknown ahead of you

The road ahead is empty
It’s paved, with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

ss Rotterdam

Posted on by
7

water
schepen
een haven
varen
Voor mij als kind al een wonderlijke en vertrouwde wereld
De geur van een haven – de lucht van teer –
betekent het “papa komt thuis..”
of gaat hij weer weg
naar die verre landen waar hij later over vertelt.

water
ships
a port
sailing
For me as a child a miraculous and familiar world
the smell of a port – the smell of tar
does it mean
“daddy is coming home” or
is he going away again
to those distant countries
about which he will tell later.

een schip is een wonderlijke wereld
een besloten gemeenschap
met tegelijkertijd zicht op eindeloze verten

a ship is a wonderful world
a closed community
with simultaneously a view on endless horizons

het stampen van de motoren
de beweging van het schip
dat telkens weer vraagt om het vinden van evenwicht

the pitching of the engines
the motion of the ship
demanding again and again to find a balance

graag had ik dat eens gedaan..
meegaan als passagier op een vrachtschip
naar het Verre Oosten
maar die mogelijkheid bestaat niet meer.

I’ve dreamed of
going as a passenger
on a cargo ship to the Far East
but that opportunity doesn’t exist anymore.

Een weekend op de ss Rotterdam
is dan heel wat anders
een schip dat aan de kade ligt
geen motoren, geen deining
maar toch: het is een bijzondere ervaring om te slapen, te eten
en uit te waaien op het dek van de “Grande Dame” van de Holland-Amerika Lijn!

A weekend on the ss Rotterdam
is quite different
a ship at berth
no engines, no swell
yet, it’s a special experience to sleep, eat,
and get a breath of fresh air on the deck of the “Grande Dame” of the Holland-America-Line!

Een stukje geschiedenis:

In september 1958 wordt de ss Rotterdam door koningin Juliana gedoopt. In datzelfde jaar maakt ze haar eerste reis naar New York. Tot aan 1971 zal ze dat telkens weer doen. Dan komt er een einde aan de lijndienst naar Amerika.
De Rotterdam gaat door als cruiseschip.
In 2000 stopt ze met varen en ligt in Freeport op de Bahama’s aan de ketting.
Acht jaar later, op 4 augustus 2008, komt ze terug naar Rotterdam.
Een schip dat een bijzonder hotel is geworden

A short history:
In september 1958 the Rotterdam was named by Queen Juliana.
That year she made her maiden trip to New York. Till 1971 she will sail several times a year to New York. Then the transatlantic service stopped. The Rotterdam started a new life as a cruise ship, till 2000 when she was laid up in Freeport, Bahamas.
On August 4, 2008, she returned to Rotterdam.
A ship that became a wonderful hotel.

de Rotterdam:

lengte/ length: 228,12 m
breedte/ width: 28,65 m
hoogte/ height: 49,8 m
diepgang/ draught: 9 m
aantal passagiers/ number of passengers: 1456

ziekenhuis…hospital again……

Posted on by
12

early view from behind the window

Weer een longontsteking…
Again a pneumonia….

Early view on the neighbors – the RGC

Ik ben nu een week ( sinds 28-10) in het ziekenhuis ( Gelre Apeldoorn) en ben voorlopig nog niet klaar…..
fotograferen kan ik niet laten… nu met de Coolpix P7000

so cute…

Zomaar een impressie

lines,lines,lines

I’m a week in hospital now ( from october 28th) en have to stay some more time…
And of course I take pictures… with the Coolpix P7000

Just an impression….

self-portrait…weird!

I love lines and colors, even in hospital

I like the color!

Shall I call the nurse… or…. 

my daily life

This is what I really want to know: what are they building on top of the RGC?
Dit wil ik echt weten: wat wordt er gebouwd op het dak van het RGC?

en weer naar bed….

Stoepen… een weekend Miksang Pavements.. a weekend Miksang in Zandvoort

Posted on by
4

Zandvoort – een weekend in oktober: regen, wind, maar toch ook af en toe zon en droog. Een vervolgweekend Miksang met als titel: contact maken – het ontdekken van DAT.
Kijken, zien, met een open geest. Om zo verbinding te leggen met wat je ziet.

Zandvoort – a weekend in october: rain, wind, from time to time some sun and dry weather. A second weekend Miksang.
The theme is making contact, discovering THAT.
Looking, seeing with an open mind. To get in touch with what you see.

De eerste dag fotograferen we stoepen. Aldoor naar beneden kijken is niet de meest gewone manier om door een dorp te lopen.

The first day we’re photographing pavements.
Looking downwards isn’t the most common way to walk through a village:)

Maar wat is er veel te zien! Kleuren, patronen, steeds wisselend. Allemaal stoepen….

But there’s a lot to see: colors, patterns, in an endless variety. But there all pavements….

De eerste dag: stoepen
De tweede dag: zand….
De derde dag:…

Voor wie meer wil zien dan stoepen: set Miksang 2 op Flickr

the first day: pavements
the second day: sand…
the third day:…

If you want to see more than pavements: set Miksang 2 on Flickr

Over het eerste Miksang- weekend

About the first Miksang weekend

Communicatie heeft stilte nodig… Communication needs silence…

Posted on by
1

Hallo Bandoeng, hoort u mij?
Met die woorden van koningin-moeder Emma wordt op  28 februari 1928 de radiotelefoondienst tussen Nederland en Nederlands Indië ( nu Indonesië) geopend.
Vanaf dat moment  kun je vanuit Nederland naar Nederlands Indië bellen. Je moet er wel wat voor doen: naar een telegraafkantoor gaan in een van de vier grote steden waar een Indië-cel  is. Voor drie minuten betaal je 33 gulden – heel wat in die tijd!

De verbinding wordt gelegd vanuit Radio Kootwijk, bij Apeldoorn, naar zendstation Malabar op de hoogvlakte bij Bandung op Java.

Hello Bandoeng, do you hear me?
With these words Queen-mother Emma made the first wireless radio contact with the Dutch East Indies ( now: Indonesia) on February  28th, 1928.
Since that moment it is possible to make a telephone call from the Netherlands to the Dutch East Indies.  Although, it’s quite a job. You have to go to a telegraphoffice in one of the four big cities. And three minutes cost  33 guilders ( about 15 euros) – that’s a lot!

The connection is made from Radio Kootwijk, near Apeldoorn, to the station Malabar on the plateau  near Bandung on Java.

Radio Kootwijk, midden in een onontgonnen gebied: hei, bos, stuifzand. Ver weg van de bewoonde wereld. In de stilte. In de leegte. Geen storingen van buitenaf. Dan alleen is communicatie mogelijk.

Radio Kootwijk, in the middle of a large undeveloped area: heath, woods, drifting sand.  Miles away from  civilization. In silence, in emptiness, no interference from outside. Only then communication is possible.

Het gebouw is ontworpen door Julius Luthmann ( 1890-1973), in Art Deco stijl. Het is een mengvorm van de Amsterdamse en de Berlijnse school. Het is geheel gebouwd van  beton. IJzer en hout mochten niet gebruikt worden.
Luthmann laat zich inspireren door het beeld van de sfinx. Maar al gauw wordt het “de kathedraal van de Veluwe” genoemd. De decoraties zijn van Hendrik van der Eijnde ( 1869-1939)

The building is designed by Julius Luthmann (1890-1973), in Art Deco –style. It’s a mixture of the Amsterdam and Berlin School. It’s completely concrete. He wasn’t allowed to use wood and iron.  Luthmann was inspired by the image of a Sphinx. But soon it is popularly called “the cathedral”. The sculptures are made by Hendrik van der Eijnde(1869-1939).

In 1923 begint de PTT met transoceanische telegrafie, via de lange golf. Maar de grote doorbraak komt in 1928 wanneer een korte golf verbinding wordt aan gelegd.

Het gebouw is onverwoestbaar. De engelse bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog richten nauwelijks schade aan.

In 1923 PTT begins with  transoceanic telegraphy, on the long wave. But the breakthrough is in 1928 with the short-wave transmission.

The building is indestructible. The English bombardments during WWII caused hardly any damage.

Met de komst van satellieten en digitale communicatiemogelijkheden wordt het complex in 2004 overbodig. Nieuwe bestemmingen worden gezocht. Er worden films opgenomen, er vinden culturele activiteiten plaats.

Satellites and digital communication possibilities made the complex redundant and it closed in 2004.
Since then it is used for cultural activities.

contrast……

Maar vooral blijft het een plaats van stilte en van uitgestrekte natuur.
Met een gebouw dat je er aan herinnert dat juist voor communicatie stilte nodig is!

But most of all it remains a place of silence and nature.
With a building as a reminder that just communication needs silence!

Onverwacht oponthoud….Unexpected delay

Posted on by
4

Daar staan we dan… nog anderhalf uur rijden naar huis… vlak voor Oberhausen.
Muurvast. Ik vang nog net op de radio iets over een ongeluk op en dat de weg uren afgesloten zal zijn. Wat er precies is gebeurd ontgaat me. Ik vraag het iemand anders. Die weet het ook niet. Even later komt hij het vertellen. Er is inderdaad een ernstig ongeluk gebeurd en de weg blijft minimaal twee uur dicht.

Suddenly we are standing still.
A one-and-a-half-hour-drive would bring us to Apeldoorn. But no way. Just before Oberhausen we can’t go on anymore.
I hear a glimpse on the radio about an accident and that the “Autobahn”will be closed for hours. I don’t hear what’s exactly happened. I ask someone else. He doesn’t know either. A few minutes later he comes and tells there’s been a severe accident and the road will be closed for two hours at least.

We maken ruimte voor hulpverleningsvoertuigen: de politie, de brandweer, een ambulance.
De chaotische competitie op de duitse Autobahn, met de “laagvliegers: links, de gewone auto’s in het midden en de vrachtwagens rechts, is verdwenen. Iedereen werkt samen en doet zijn best om zo veilig mogelijk ruimte te maken.
En omdat we hier toch uren moeten zijn… waarom zou je in de auto blijven?
Even wandelen, een praatje maken.
Er is niets aan te doen. Er wordt naar huis of naar de baas gebeld en iedereen maakt er het beste van.
Het is wonderlijk hoe de sfeer zo kan veranderen.

We make space for rescue-services: police, firebrigade, ambulance.
The chaotic rivalry on the German “Autobahn” with its “low-flying-planes” on the left, the normal cars in the middle and the trucks on the right, is gone. Everybody’s working together to make space as safe as possible.
And because we have to be there for hours – why should we stay in the car?
We walk, chat a bit.
It is like it is. People are phoning home or boss and everybody’s making the best of it. It’s curious how the atmosphere can change.

Peter staat achter ons met zijn tankwagen. Hij rijdt heen en weer tussen Duitsland en Nederland. Hij vertelt wat over zichzelf en geeft ons water, sinaasappels en marsen. Intussen grijp ik de kans zijn wagen in detail te fotograferen. Ik moet er aan denken dat Chengji’s eerste woord, na papa, mama, opa, oma, “vrachtwagen”was. En terecht!
Hij is vuil hoor, waarschuwt Peter. Ja, dat kan ook niet anders als je zoveel op de weg zit… maar in mijn ogen valt het nog wel mee….

Peter stands behind us with his tanktruck. He uses to drive between Germany and Holland. He tells a bit about himself and gives us water, oranges and marsbars. In the mean time I grab my chance to photograph his truck in detail. I remembered that Chengji’s first word “truck”was – after papa, mama, opa, oma. I understand! It’s dirty, Peter says. What do you want when you drive that much… and in my eyes it isn’t that bad.

We praten over het verschil in rijden in Duitsland en Nederland. Nederland is zoveel rustiger door de maximumsnelheid, zegt Peter, het rijdt veel regelmatiger. Dat is iets dat ik ook al heb gemerkt! Waarom zouden we perse harder willen?
We praten over du en sie zeggen, over veranderingen in mentaliteit.

Zomaar een ontmoeting op de Autobahn.

We talk about the difference in driving in Holland and in Germany. Holland is so much more quiet, tells Peter, because of the maximum speed. One can drive more steady. It’s something I noticed already!
We talk about saying “du”and ”sie” in German, about changes in mentality.

Just a meeting on the “Autobahn”.

Eerder dan we denken – en het is toch echt minstens twee uur later – de tijd is hard gegaan – mogen we weer rijden.
Er is niets meer te zien van het ongeluk.
Maar toch – extra voorzichtig rijden we de laatste anderhalf uur naar huis.

Earlier than we think – and it is really at least two hours later – time did go fast – we are allowed to drive again.
We don’t see anything of the accident.
Yet – More carefully we drive home, the last one and a half hours.

mijn blog bestaat een jaar… my blog’s anniversary

Posted on by
3

Mijn blog bestaat een jaar…. op 13 augustus 2011 ben ik eraan begonnen. Eigenlijk zonder goed te weten waar het toe zou leiden.

En paar lijnen hebben zich afgetekend: architectuur  en gezondheidszorg. En vaak nog in combinatie. De wisselingen van de seizoenen is ook zo’n thema…..

grasses

Ik had gedacht een blog te schrijven voor mensen die ik ken. Een kleine kring van geïnteresseerden. Die kring is er gelukkig nog steeds en heeft zich ook uitgebreid.

Daarnaast vinden veel mensen via “Postcrossing” mijn blog.

sculpture in Wolfheze

Wat ik niet had gedacht is dat er zoveel mensen via google of andere zoekmachines hier terechtkomen. Zo worden “oudere” verhalen – bij voorbeeld over het Deventer Ziekenhuis, Dimence en Brinkgreven steeds weer opnieuw gelezen.

Vandaag “zomaar wat foto’s” van het afgelopen jaar. Foto’s die niet echt in een serie pasten….

En, laat eens weten wat jij hier zou willen zien – dat kan via het contactformulier, of via een reactie onder een blog……

a scan!

My blog exists one year! On August 13th 2011 it started. Actually without knowing where to it was leading.

A few lines became clear: architecture – and health care – and the combination of those two….

The changing of the seasons….

chess at Brinkgreven….

I intended to write a blog for people I know. A little circle of people who are interested. And that circle is still there and has been growing…

But also many Postcrossers find their way to my blog..

And what I never realized is the amount of people coming through search engines… So are “older” stories about the Deventer Hospital, or about Brinkgreven and Rielerenk still read.

parking lot for bikes Apeldoorn

Today I show you some photos I took in the past year. Photos not really belonging to a series…..

And… I would apppreciate it when you let me know what you want to se and read here the coming year… You can use the contact-form or place a comment… Thanks!

playing with a photo….

Kikkers…kikkers…. een in memoriam; frogs…frogs… a remembrance

Posted on by
8

Een goede vriend is overleden: Werenfried ( Friedje, Thadje) van Venrooij.
We leerden elkaar kennen in 1978, op een orientatieweekend over Franciscaanse spiritualiteit.
En we hielden contact, al die jaren. 34 jaar  vriendschap.
Soms heel intensief, dan weer wat minder.
We wisten van elkaar wat er belangrijk was in ons leven in bepaalde periodes.
Deden dingen samen : een diaserie maken over spiritualiteit.
Bomen over de keuzes in je leven.
Een dag organiseren voor cliënten van GGNet en Reinier van Arkel ter voorbereiding op een reis naar Rome en Assisi.
Een dagje “klooster” mogelijk maken voor een oudere cliënte van GGNet die haar leven lang al een keer een klooster had willen bezoeken.
Een bezoek mogelijk maken van cliënten van de Voorde (GGNet) aan het Kapucijnenklooster in Den Bosch.

Vrijdag 20 juli hebben we afscheid van elkaar genomen.
Woensdag 25 juli 2012 is hij overleden en de 31e in Tilburg begraven.

Werenfried in 1978

A good friend has died: Werenfried (Friedje, Thadje) van Venrooij.
We met in 1978 on a weekend about franciscan spirituality.
We kept in touch all those years. 34 years of friendship.
Sometimes in an close way, sometimes less close.
But we knew about one another what was really important in our lives, in different periods.
We did things together: making a slide show about spirituality.
Having good long talks about choices in life.
Organizing a day for clients of GGnet and Reinier van Arkel in preparation to a trip to Rome and Assisi.
Making it possible for an older client of GGNet to spend a day in convent – her lifelong dream.
Facilitating a visit of clients of the Voorde (GGNet) to the Capuchin convent in Den Bosch.

Friday the 20th of July we said goodbye to each other,on wednesday 25th 2012 he died, and he is buried on the 31th in Tilburg.

zittend in de zon/ sitting in the sun

Kikkers….
speelden een belangrijke rol in zijn leven…
Als bioloog bracht hij uren door in de Hatertse Vennen om het (parings) gedrag van kikkers te bestuderen.
Hij schreef er zijn doctoraal scriptie over.
En op zijn kamer kon je een grote collectie kikkers bewonderen – overal vandaan en van allerlei materialen.
Met hart en ziel was hij Minderbroeder Kapucijn, gaf leiding aan de orde als provinciaal en gardiaan.
En tegelijk – hij ging zijn eigen weg..
als een kikker die telkens weer uit de kruiwagen springt…
soms ook als een driftkikker, die behoorlijk kon blazen als hij het ergens niet mee eens was…
De dag na de begrafenis ben ik naar de Levenstuinen gegaan om kikkers te fotograferen.
Hoe zou ik Friedje beter kunnnen eren?

Hij heeft wel een heel eigen plekje gemaakt… he did create a place of his own….

Frogs….
played an important role in his life..
Being a biologist he spent hours on the Hatertse Vennen studying the ( mating) behavior of frogs. He wrote his masterthesis about it.
In his room he had a huge collection of frogs – from everywhere and from different materials…
With all his heart and soul he was a Capuchin Franciscan, was leading the order as a Provincial and as a Guardian.
In the mean time: he went his own way..
as a frog jumping out of the wheelbarrow again and again….
sometimes as a hothead ( in Dutch we call it an angry frog…), who uses his vocal sacs when he doesn’t agree…

klaar om te springen/ ready to jump

The day after the funeral I went to the Levenstuinen to photograph frogs.
How could I honor him more?

Citaat uit een interview dat Piet van Asseldonk hield met Werenfried een paar maanden voor zijn dood:
Denk je wel eens aan een leven na de dood? Heb je daar een voorstelling van?
Niet echt. Ik denk daar ook niet veel over na. Bang voor de dood ben ik absoluut niet. Ik heb een heel mooi leven gehad. Is het dan niet ondankbaar als je dan ook nog een leven na de dood verwacht? Het houdt me niet echt bezig. Hemel heeft, denk ik,iets te maken met licht, liefde en dankbaarheid.

Quote from an interview (by Piet van Asseldonk) with Werenfried a few months ago, looking forward to his dead:
Do you think about a life after death? Can you imagine something like that?
Not really. I don’t think about that a lot. I’m not afraid of death. I’ve had a very beautiful life. It would be ungrateful expecting a life afterwards, isn’t it? It doesn’t occupy my mind. I think: Heaven has something to do with light, love and gratitude.

Werenfried visiting GGNet in 2006 – foto: Nel Appelmelk

Kersen en foto’s..verwenzorg……cherries and photos….

Posted on by
5

Een telefoontje: Kun je fotograferen op de kersenavond van de verwenzorg? Het is de bedoeling dat er van elke cliënt (die dat wil) een portretfoto wordt gemaakt.
Ik hoef er niet over na te denken.. verwenzorg is zo belangrijk, en… ik weet van te voren dat het een heel gezellige avond zal worden!
En dat werd het ook..
De portretten kan ik hier niet laten zien in verband met de privacy..geloof me maar dat het plezier ervan af straalt.

Wat is verwenzorg?
Stel je voor: je hebt een psychiatrische handicap en bent aangewezen op het leven in een instelling. Voor een lange tijd, misschien wel een leven lang. Elke dag ziet er hetzelfde uit. Slapen, eten, koffie drinken. Je bent zelf niet in staat om eens iets leuks te gaan ondernemen. Geld heb je niet. Veel van de activiteiten die er waren op het
terrein van de instelling zijn er niet meer. Weg bezuinigd.
Maar toch: je bent toch iemand, een mens, die mee wil tellen. En interesses heb je nog steeds. Maar hoe geef je daar vorm aan? Hoe kun je weer een beetje genieten? Want dat wil toch iedereen!
In Apeldoorn, bij GGNet , gaat het om zo’n 200 mensen die langdurig opgenomen zijn.

A phone call: Can you take photos on the cherry-evening of the verwenzorg? Can you take a portrait-photo of each client?
I don’t have to think about it.. verwenzorg is so important … and I know in advance that it will be a very pleasant evening!
And it was!

The portraits I can’t show here due to privacy-reasons .. but believe me that they radiate joy.

Kees Lemke ( Board of GGNet) and Rikie van der Veer (coordinator verwenzorg)

What is verwenzorg?
(It’s difficult to translate. Literally verwennen is pampering. But that’s often used in a negative way. It has something to do with tender loving care. I’d better leave it untranslated here)
Imagine you have a psychiatric disability and are depending on living in an institution. For a long time, perhaps a lifetime. Every day looks the same. Sleeping, eating, drinking coffee. You yourself are not able to do something you like. You don’t have money. Many activities in the institution don’t exist any longer due to economy measures.
But still: you’re a human being, someone who wants to matter. You’ve still interests. But how do you realize them? How can you enjoy life a bit? Isn’t that what everybody wants!
In Apeldoorn,at GGNet, the mental hospital, there are about 200 people hospitalized for a such a long time.

smartlappenkoor – “tearjerkers”choir

Verwenzorg heeft veel vormen:

Een wedstrijd bijwonen van AGOVV, een avondje naar de schouwburg, gaan eten in een restaurant, pannenkoeken bakken en eten op de afdeling…..
alles wat het leven weer een beetje mooier, weer menselijker kan maken!
Het is een vorm van zorg die niet in het pakket zit van de zorgverzekeraar. Het geld en vaak ook de mensen die het uitvoeren komen “van buiten”.
Een aantal mensen van de Deutsche bank die de midgetgolfbanen opknappen en ze samen met cliënten weer in gebruik nemen.
Een orkest dat een concert geeft.
Een groenten- en fruithandelaar die kisten kersen ter beschikking stelt voor het jaarlijkse kersenfeest.
Eigenlijk gaat het over heel gewone dingen.
Gezien worden, genieten, je weer mens voelen!
Humanisering van de zorg bij uitstek!

the midgetgolfcourse in use again

En het leuke is: niet alleen de cliënten genieten, de medewerkers en de mensen “van buiten” genieten net zo hard. Ik in elk geval wel!

Meer lezen: verwenzorg bij GGNet

Iets over de geschiedenis van de verwenzorg

Verwenzorg can take many shapes:
Attending a match of the local football club,
going to the theater,
have dinner in a restaurant,
baking pancakes and eating them at the unit …..
everything that makes life a little nicer, more human again!

zomeravondconcert – summerevening concert

It is a form of care that is not included in the package of the insurer. The money and often the people who perform things are “from outside”:
Bank-employees refurbished the minigolfcourse and put it back into use together with clients.
An orchestra gives a concert.
A fruit and vegetable trader gives boxes of cherries for the annual cherry festival.
Actually it’s about very ordinary things. Being seen, enjoying, feeling human again!
Humanization of care par excellence!
And a nice thing is: it not only benefits the clients, employees and people “from outside” have a lot of fun too.
Anyway, I do!

P.R. is belangrijk voor de verwenzorg. Een artikel in een personeelsblad dat door meer dan 10.000 mensen gelezen wordt is een opsteker!
P.R. is very important. An article in a magazine  that is read by 10,000 people is great!