Daar staan we dan… nog anderhalf uur rijden naar huis… vlak voor Oberhausen.
Muurvast. Ik vang nog net op de radio iets over een ongeluk op en dat de weg uren afgesloten zal zijn. Wat er precies is gebeurd ontgaat me. Ik vraag het iemand anders. Die weet het ook niet. Even later komt hij het vertellen. Er is inderdaad een ernstig ongeluk gebeurd en de weg blijft minimaal twee uur dicht.

Suddenly we are standing still.
A one-and-a-half-hour-drive would bring us to Apeldoorn. But no way. Just before Oberhausen we can’t go on anymore.
I hear a glimpse on the radio about an accident and that the “Autobahn”will be closed for hours. I don’t hear what’s exactly happened. I ask someone else. He doesn’t know either. A few minutes later he comes and tells there’s been a severe accident and the road will be closed for two hours at least.

We maken ruimte voor hulpverleningsvoertuigen: de politie, de brandweer, een ambulance.
De chaotische competitie op de duitse Autobahn, met de “laagvliegers: links, de gewone auto’s in het midden en de vrachtwagens rechts, is verdwenen. Iedereen werkt samen en doet zijn best om zo veilig mogelijk ruimte te maken.
En omdat we hier toch uren moeten zijn… waarom zou je in de auto blijven?
Even wandelen, een praatje maken.
Er is niets aan te doen. Er wordt naar huis of naar de baas gebeld en iedereen maakt er het beste van.
Het is wonderlijk hoe de sfeer zo kan veranderen.

We make space for rescue-services: police, firebrigade, ambulance.
The chaotic rivalry on the German “Autobahn” with its “low-flying-planes” on the left, the normal cars in the middle and the trucks on the right, is gone. Everybody’s working together to make space as safe as possible.
And because we have to be there for hours – why should we stay in the car?
We walk, chat a bit.
It is like it is. People are phoning home or boss and everybody’s making the best of it. It’s curious how the atmosphere can change.

Peter staat achter ons met zijn tankwagen. Hij rijdt heen en weer tussen Duitsland en Nederland. Hij vertelt wat over zichzelf en geeft ons water, sinaasappels en marsen. Intussen grijp ik de kans zijn wagen in detail te fotograferen. Ik moet er aan denken dat Chengji’s eerste woord, na papa, mama, opa, oma, “vrachtwagen”was. En terecht!
Hij is vuil hoor, waarschuwt Peter. Ja, dat kan ook niet anders als je zoveel op de weg zit… maar in mijn ogen valt het nog wel mee….

Peter stands behind us with his tanktruck. He uses to drive between Germany and Holland. He tells a bit about himself and gives us water, oranges and marsbars. In the mean time I grab my chance to photograph his truck in detail. I remembered that Chengji’s first word “truck”was – after papa, mama, opa, oma. I understand! It’s dirty, Peter says. What do you want when you drive that much… and in my eyes it isn’t that bad.

We praten over het verschil in rijden in Duitsland en Nederland. Nederland is zoveel rustiger door de maximumsnelheid, zegt Peter, het rijdt veel regelmatiger. Dat is iets dat ik ook al heb gemerkt! Waarom zouden we perse harder willen?
We praten over du en sie zeggen, over veranderingen in mentaliteit.

Zomaar een ontmoeting op de Autobahn.

We talk about the difference in driving in Holland and in Germany. Holland is so much more quiet, tells Peter, because of the maximum speed. One can drive more steady. It’s something I noticed already!
We talk about saying “du”and ”sie” in German, about changes in mentality.

Just a meeting on the “Autobahn”.

Eerder dan we denken – en het is toch echt minstens twee uur later – de tijd is hard gegaan – mogen we weer rijden.
Er is niets meer te zien van het ongeluk.
Maar toch – extra voorzichtig rijden we de laatste anderhalf uur naar huis.

Earlier than we think – and it is really at least two hours later – time did go fast – we are allowed to drive again.
We don’t see anything of the accident.
Yet – More carefully we drive home, the last one and a half hours.