Maandelijks archief: maart 2012

Lente: de treurwilg! Spring: the weeping willow!

Posted on by
3

En nu de lente.
Ga gauw naar de treurwilgen die zijn nu op z’n mooist.
Juist de treurwilg het eerst in bloei !
Wat wil je nog meer ?

Dat schreef Joep in een reactie op mijn vorige post.
Inderdaad. Het is haast paradoxaal dat een boom die in zijn naam  verdriet oproept zo uitbundig als eerste te voorschijn komt in het voorjaar.

And now: spring.
Go quickly to the weeping willlows. They are now the most beautiful.
Just the weeping willow that’s blooming first!
What more could you want?

Joep wrote this in a comment on my last blog post.
Indeed. It’s almost paradoxical that a tree that carries sadness in its name appears so exuberantly in spring.

Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
(M. Vasalis in “Voorjaar”)

“…I had forgotten how it was,
that the spring is not a silent flowering,
soft dreaming, but intense growing,
already passionate beginnings,
leaping up out of a deep sleep,
dancing away without a thought. ”

from Spring, a poem
by M. Vasalis .Translation: Cliff Crego

 

De treurwilg spreekt tot de verbeelding in veel culturen.
b.v. de Keltische:

De les van de treurwilg
uit The wisdom of trees van Jane Gifford.

De treurwilg moedigt de uiting van diep begraven gevoelens aan, het verlichten van verdriet door tranen en rouw, en hij  leert ons de gevolgen van liefde en verlies.
De wilg herinnert ons aan de noodzaak om los te laten, ons soms volledig over te geven aan de waterige wereld van de emoties en het onderbewuste, zodat we onze diepste gevoelens beter kunnen begrijpen en onze verborgen motieven ,geheime angsten en verlangens meer waarderen. Elke onderdrukte en niet erkende emotie kunnen een belangrijke oorzaak zijn van stress en ziekte.  Onze voorouders geloofden dat ze de menselijke geest konden helpen genezen  door emotionele expressie, en door het delen van gevoelens van opgetogenheid en pijn .
De wilg stelt ons in staat om te beseffen dat binnen elk verlies de mogelijkheid ligt voor iets nieuws.

 

The weeping willow appeals to the imagination in many cultures.

E.g. the celtic culture:

Lesson of the willow:
from The Wisdom of Trees by Jane Gifford

The watery willow encourages the expression of deeply buried feelings, easing sadness through tears and grieving, and teaching the consequences of love and loss in matters of the heart. The willow reminds us of the need to let go sometimes, to surrender completely to the watery world of the emotions and the subconscious, so that we may be carried toward a deeper understanding of our inner-most feelings, toward a better appreciation of our hidden motives and secret fears and desires. Any suppressed and unacknowledged emotions can be a major cause of stress and illness. Through emotional expression, and through the sharing of feelings of ecstasy and pain, our ancestors believed they could help heal the human spirit. The willow enables us to realize that within every loss lies the potential for something new.

Een verhaal uit de Boeddhistische traditie: de ziel van de treurwilg.

(Sorry, I didn’t find an English translation)

Alone with myself
The trees bend
to caress me
The shade hugs
my heart.

by Candy Polgar

De meeste foto’s zijn gemaakt met de Nikon D700 en de Sweet Optic 35 van Lensbaby.
Twee met de Nikon P7000 (compactcamera)

Most photos are taken with the Nikon D700 and the Lensbaby Sweet Optic 35.
Two are taken with the Nikon P7000 ( a compactcamera)

Deventer ziekenhuis (3) Deventer Hospital (3)

Posted on by
4

hal

Na mijn intermezzo als patiënt in het ziekenhuis in Apeldoorn ben ik weer terug als fotograaf in het Deventer Ziekenhuis.  Eerlijk gezegd: de foto’s in Deventer waren al genomen voordat ik ziek werd.  Een vergelijking tussen Apeldoorn en Deventer zal ik  maar niet maken. Daarvoor was de situatie te verschillend:)

After my intermezzo as a patient in the Apeldoorn hospital  I’m back as photographer in the Deventer Hospital. In fact: the photos in Deventer were already taken before I fell sick.  I won’t make a comparison between the two hospitals. The situation was too different:)

In dit blog ga ik dieper en hoger het ziekenhuis in.
Eerst het dak op!  Wanneer het mooi weer is een prachtige plaats  voor medewerkers om te lunchen.  Maar ook patiënten maken er gebruik van. Je kunt zelfs met bed en al het dak op gereden worden om te genieten van de buitenlucht en het  uitzicht.

dakterras

In this blog I enter the hospital deeper and higher.
First: to the roof. When the weather is nice it’s a good place for  a lunchbreak. Patients use this place as well. Even in your bed you can be brought to the roof to enjoy the fresh air and the view.

Een belangrijke plaats in een ziekenhuis is het laboratorium.  Een patient ziet vaak alleen de bloedafname-afdeling beneden. De immense werkplaats waar bloed en andere lichaamsstoffen geanalyseerd worden onttrekt zich aan het oog. En toch is dat de plek die een grote rol speelt in de diagnose. Met heel moderne apparatuur wordt daar ontdekt wat er met iemand aan de hand is, of wordt een vermoedelijke diagnose bevestigd.

An important  place in a hospital is the laboratory. A patient often only sees the unit where they take blood samples. The huge workplace where blood and other body substances get analysed  is hidden from view. Yet it is a place that plays a big role in the diagnosis. With the help of very modern equipment one might discover what’s wrong  or  a possible diagnosis can be confirmed.

plafond van het lab / ceiling of the laboratory

Een verpleegafdeling is de meeste mensen meer vertrouwd.

De kleuren zijn warm.  Opvallend is het scherm en toetsenbord dat bij elk bed hangt. Je kunt daar internetten, emailen, radio luisteren, tv kijken én je keuze maken voor het eten.

To most people a  nursing unit is more familiar.
The colors are warm.
Striking  is the screen and keybord next to each bed.  There you can use the internet, emailing, listening to the radio, watching tv and making your choice for dinner.

uitzicht op Schalkhaar vanuit een van de verpleegafdelingen
view on Schalkhaar from one of the nursing units

Een van de revalidatie-ruimtes:
One of the rehabilitation rooms:

revalidatieruimte/ rehabiltation room

Zegt het uiterlijk van een ziekenhuis iets over de kwaliteit van de zorg? Dat is een vraag die ik me stelde in het eerste blog over het Deventer Ziekenhuis.
In mijn gang door het ziekenhuis  raakte ik  onder de indruk van alles waar echt over was nagedacht.  De kleuren, de kunst, de openheid en gastvrijheid.  Al fotograferend kom je makkelijk in gesprek met mensen: patiënten en bezoekers.  Het woord dat daar steeds genoemd werd was “aandacht”.  Gezien worden als mens. Een kopje koffie krijgen op de poli als je moet wachten is dan al heel belangrijk.

En de medische kant? Voor zover je die kunt scheiden van de menselijke kant….

Daarvoor verwijs ik graag naar de Zorgkaart Nederland en de site van het ziekenhuis zelf.

En natuurlijk, overal is wel eens iets…..
En het ziekenhuis heeft heel veel geluk gehad dat ze zo de ruimte hadden om in de breedte te bouwen op de Rielerenk.

In de week dat ik dit schrijf wordt bekend dat de ziekenhuizen van Deventer, Zutphen en Apeldoorn  gaan onderzoeken op welke manier ze meer kunnen gaan samenwerken. Ik ben benieuwd hoe dit gestalte zal krijgen!

in de hal

Is there a relation between the way a hospital is designed and built and the quality of care?
A question I asked myself in my first blog post about the Deventer Hospital.
Going through the hospital I was  impressed by all that has given considerable thought. The colors, the art, the openness, the hospitality.  When photographing it’s easy to get in touch with people: patients and visitors. The word they often mentioned was “attention“. Being  seen as a human being.  Getting a cup of coffee when you have to wait in the outpatients  unit, seems a little thing, but happens to be important.

And the medical side? As far as you can separate that of the human side…..
For that I refer to the “Zorgkaart Nederland” and the website of the hospital.

Sorry, it’s only in Dutch ( but you can use Google translate).

And of course, nothing is perfect….
And the hospital was lucky they had so much room to build on the Rielerenk.

In the week I write this I read in the newspaper  that the hospitals of Deventer, Zutphen and Apeldoorn  are going to investigate in which way they can work  together.  I wonder what that is going to mean  in our region!

in safe (reliable) hands

Dit is mijn laatste blog over het Deventer Ziekenhuis. Ik heb genoten van de gastvrijheid! Meer foto’s van het ziekenhuis op Flickr

De lente komt eraan… Volgende week hoop ik daar iets van te laten zien!

This is my last blog about the Deventer Hospital.  I enjoyed  the hospitality!
More photos of the hospital on Flickr

Spring is coming…… I hope to show you some early spring photos next week!

Intermezzo

Posted on by
8

Tibi dixit cor meum…
Gaudeamus  zingt, Daan gaat voor en ik zit in pyjama en ochtendjas in een rolstoel.
Auditorium Gelre ziekenhuis Apeldoorn. Tweede zondag van de veertigdagentijd.
Een zondag waarop ik zelf vaak ben voorgegaan. Daan preekt over het offer van Isaak. Een moeilijk verhaal. Ik merk dat ik er theologisch verder over door ga zitten denken en raak de draad kwijt:)   Zelf preekte ik meestal over  het andere verhaal van die zondag: over Petrus die zo gelukkig was met zijn ontmoeting met Elia, Mozes en Jezus dat ie dat moment wel voor altijd vast wilde houden: “laten we drie tenten opslaan”… maar hij moet loslaten, verder gaan..
Ik laat nu ook los.. geen theologie, geen denken over teksten. Ik laat me meenemen door het gregoriaans. Als een stroom waar je zomaar in mag bewegen.

Tibi dixit cor meum…
Gaudeamus is singing, Daan is leading the service and I’m sitting in a wheelchair in PJ’s and duster.
Auditorium Gelre Hospital Apeldoorn. Second Sunday of Lent.
Many times  I’ve lead the service of this Sunday. Daan is preaching about Isaacs sacrifice. A difficult story. I feel that I keep speculating theologically and I get lost of the track:)  I usually preached about the other reading of the Sunday. About Peter being so happy in his meeting with Elia, Moses and Jesus that he would keep that moment for ever. “Let us put up three shelters”… But he has to leave it alone, he has to go on…

Het is me zomaar overkomen die week. Hoge koorts. Van de eerste twee dagen weet ik eigenlijk niks meer. Een ambulance die er naar mijn gevoel eindeloos over doet. En dan niks. Het volgende flard is de vraag van een dokter of ik gereanimeerd wil worden als.. dat activeert blijkbaar iets.. een onderwerp waarover ik zo vaak met cliënten heb gepraat. Ik zeg dat ik er heel anders over denk dan Jan, maar dat ze nu maar moeten doen wat Jan wil. Ja, maar het gaat om jou, zegt de dokter nog. Ik vind het allemaal wel goed en zak weer weg. Zo meegaand ben ik meestal niet….

It just happened to me last week. High fever. I can’t remember the first two days. An ambulance that is, in my opinion, on its way to the hospital for hours. And then: nothing.  A dr’s question if I want to get reanimated in case of…  eventually that question activates something.. a subject I talked a lot about with clients. I say that my opinion is a different one than Jan’s, but that it’s ok when they do what Jan wants. Yes, but it’s about you…the dr said. I agree with everything and nod off. That’s not really me:)

Af en toe aanspreekbaar, maar dan weer helemaal weg. Tussendoor speel ik met mijn telefoon. Achteraf zie ik dat ik zelfs op Facebook heb gezet dat ik koorts had en in het ziekenhuis lag. En vind engelse mailtjes vol typefouten.

From time to time approachable. Then totally gone. In between I play with my cell Phone. I see I mentioned on Facebook  I had a fever and was in hospital. And I find English emails with typingerrors.

Donderdag trekt de mist in mijn hoofd weer op. Het is een longontsteking. Pneumokokken bacterie. Het zegt me nog niet zo veel. Ze zeggen dat ik heel erg ziek ben. Dat zal wel als ik zie wat er aan medicatie, vocht en zuurstof naar binnen wordt gebracht.
Het heeft iets bizars. Ik was mijn fotoreportage-project van het Deventer Ziekenhuis aan het afronden. En nu lig ik opeens bij de concurrent in bed. En vrijdag start mijn Fine Art Nature Photography cursus.

On Thursday the fog in my head lifts. It’s a pneumonia. A bacterial one (streptococcus).
They say I’m very sick. That has to be  true when I see the amount on meds, liquids and oxygen they’re bringing in. It’s kind of bizarre. I was rounding up my photography- project in the Deventer Hospital. And now I’m here, in bed in a “rival “ organization. And on Friday my Fine Art Nature Photography class will start.

Maar het is iets anders wat de tranen doet komen. Na alle ziekte- en ziekenhuistoestanden van de afgelopen twee jaar hoopte ik zo dat het nu de goede kant op zou gaan. En daar leek het ook op. Nogal overmoedig had ik rond nieuwjaar gezegd dat ik in 2012 geen ziekenhuis meer binnen zou gaan, behalve om te fotograferen.  Het was een grapje, maar wel met een beetje serieuze ondertoon.
De verpleging vraagt of ik er met iemand over wil praten.. Tja, daar zijn geestelijk verzorgers voor tenslotte….. Ze bellen Daan, maar die neemt niet op. Achteraf blijkt de telefoon het niet te doen.
De rust van mijn kamer doet me goed. Ik kan mezelf zijn met alles wat er door me heen gaat. ’s Avonds komt er een verpleegkundige nog even praten. “dat hoort er hier op deze afdeling gewoon bij”- en ze vertelt over het cultuurverschil met chirurgie. Het is goed zo. Het is niet anders dan het is.

But it’s something else that makes the tears come up. After all sickness and hospitalsituations  of the last two years I finally hoped it would turn for the better.  And it looked like it.
Overconfidently I said around New Year I would never enter a hospital again in 2012 unless for photographing. It was a joke, but with a serious background.

One of the nurses asks if I would like to talk with someone. Okay, that’s where pastoral counselors are for…..:)  She phones Daan, but he doesn’t answer.  The phone is not working.
The quietness of my room is doing me good. I can be myself with all what ’s in me.  In the evening  a nurse comes for a chat. “We always do that in this unit”, she tells. It’s quite different from the surgery unit.
It’s okay. It’s like it is.

Vrijdagmorgen slaap ik grotendeels, maar ’s middags gaat het al een stuk beter. Mobiliseren! Je bed uit, naar de hal beneden. Wie heeft dat gezegd???  Eerlijk gezegd valt het toch wel een beetje tegen. .. Een (GGNet) collega  die ik tegen kom zegt dat ik beter een rolstoel kan nemen… Tja… maar ik geniet wel van “even eruit” en ga ook nog even langs bij een andere oud-collega die op de afdeling boven mij  ligt. Een ziekenhuis is net een dorp….

I sleep a large part of Friday morning. In the afternoon I’m feeling better. Mobilize! Get out of that bed! Go downstairs! Who ever said that to me??? Honestly spoken it’s a bit dissappointing.  A (GGNet) colleague who I meet says I’d better take a wheelchair… But I’m enjoying being out of my room and I also want to visit a former colleague who is in another unit. A hospital is like a village!

Het weekend lukt het veel beter om wat milder met mezelf om te gaan.  Het is eigenlijk best lekker in bed en voor een ommetje is er wel een rolstoel.  Jan heeft een tablet voor me gekocht. We krijgen ‘m niet aan de praat. Neem maar weer mee – dat is leuk voor straks thuis.  De rust is goed. De mensen die langs komen.  Douchen en je haar wassen. Wat kunnen kleine dingen belangrijk zijn.

Maandag mag ik van de zuurstof af en als dat goed gaat: dinsdag weer naar huis.
Het gaat goed. En natuurlijk neem ik een uurtje om mijn kamer te fotograferen…

Je weet het hè. Je hebt een forse klap gehad en je herstel zal nog best een tijd duren. …
Ja, ik weet het. Echt. En ik neem de tijd. Ik heb de tijd…..

Met dank aan de medewerkers van afd 5B, Daan, Annemarie en de zangers van Gaudeamus.

In the weekend it’s getting better being mild to myself. I enjoy my bed and if I want to make a walk there’s a wheelchair.  Jan bought me a tablet. We can’t get it working. Doesn’t mind. Will be fun when I’m at home again. The rest is good. The people visiting. Taking a shower and washing your hair. Little things – so important.

On Monday they will disconnect the oxygen. And if that turns out all right, I can  go home on Tuesday. It turns out okay. And of course, I take some time to shoot my room.

You know…  you’ve really  been sick. Your recovery will take time….
Yep. I know. Really. I take the time. I have the time.

Thanks to the people of unit 5B, Daan, Annemarie and the singers of Gaudeaumus.