Auteursarchief: edith klinkhamer

De lente komt niet in één dag/ Spring doesn’t come in one day…

Posted on by
2

Hortensia - dode bladeren - dead leaves

Uren kan ik kijken naar de dode blaadjes van een Hortensia.
Zo ragfijn, zo teruggebracht naar pure vormen
I can look for hours at the dead leaves of a Hortensia.
So subtle, so reduced to pure forms.

Hortensia - with the Lensbaby sweet 35

Het is lente, maar de Hortensia moet haar winterkleed nog verliezen.
It’s Spring, but the Hortensia  has still to release it’s old leaves.

De  overgang van de seizoenen  is niet iets wat in één dag gebeurt.
The changing of the seasons isn’t a one-day happening.

Dat maakt het mooi, boeiend.
Het kan je ook ongeduldig maken wanneer je verlangt naar warmte, het nieuwe…

It’s fascinating and beautiful.
But when you’re longing for warmth and something new, it might make you impatient.

Hortensia Lensbaby sweet 35

Deze week is het Goede Week/ Stille Week…
Tussen de dood van Goede Vrijdag en het leven  van Paaszondag is er een “Stille Zaterdag”. Het leven heeft tijd nodig om weer door te breken!

This week is the Holy Week.
Between the death on Good Friday and the life  of Easter Sunday there’s  Holy Saturday. Life needs time to break through again!

Hortensia

De foto’s zijn genomen in de Levenstuinen in Teuge. Een uitstekende  plaats om de veranderingen in de natuur te volgen, om te mediteren en tot rust te komen.

The photo’s are taken in the Gardens of Life in Teuge. An excellent place to watch nature changing – and to meditate and  find rest.

Zie ook mijn eerdere post over de levenstuinen/ also read a former post about the Gardens of Life:

Lente: de treurwilg! Spring: the weeping willow!

Posted on by
3

En nu de lente.
Ga gauw naar de treurwilgen die zijn nu op z’n mooist.
Juist de treurwilg het eerst in bloei !
Wat wil je nog meer ?

Dat schreef Joep in een reactie op mijn vorige post.
Inderdaad. Het is haast paradoxaal dat een boom die in zijn naam  verdriet oproept zo uitbundig als eerste te voorschijn komt in het voorjaar.

And now: spring.
Go quickly to the weeping willlows. They are now the most beautiful.
Just the weeping willow that’s blooming first!
What more could you want?

Joep wrote this in a comment on my last blog post.
Indeed. It’s almost paradoxical that a tree that carries sadness in its name appears so exuberantly in spring.

Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
(M. Vasalis in “Voorjaar”)

“…I had forgotten how it was,
that the spring is not a silent flowering,
soft dreaming, but intense growing,
already passionate beginnings,
leaping up out of a deep sleep,
dancing away without a thought. ”

from Spring, a poem
by M. Vasalis .Translation: Cliff Crego

 

De treurwilg spreekt tot de verbeelding in veel culturen.
b.v. de Keltische:

De les van de treurwilg
uit The wisdom of trees van Jane Gifford.

De treurwilg moedigt de uiting van diep begraven gevoelens aan, het verlichten van verdriet door tranen en rouw, en hij  leert ons de gevolgen van liefde en verlies.
De wilg herinnert ons aan de noodzaak om los te laten, ons soms volledig over te geven aan de waterige wereld van de emoties en het onderbewuste, zodat we onze diepste gevoelens beter kunnen begrijpen en onze verborgen motieven ,geheime angsten en verlangens meer waarderen. Elke onderdrukte en niet erkende emotie kunnen een belangrijke oorzaak zijn van stress en ziekte.  Onze voorouders geloofden dat ze de menselijke geest konden helpen genezen  door emotionele expressie, en door het delen van gevoelens van opgetogenheid en pijn .
De wilg stelt ons in staat om te beseffen dat binnen elk verlies de mogelijkheid ligt voor iets nieuws.

 

The weeping willow appeals to the imagination in many cultures.

E.g. the celtic culture:

Lesson of the willow:
from The Wisdom of Trees by Jane Gifford

The watery willow encourages the expression of deeply buried feelings, easing sadness through tears and grieving, and teaching the consequences of love and loss in matters of the heart. The willow reminds us of the need to let go sometimes, to surrender completely to the watery world of the emotions and the subconscious, so that we may be carried toward a deeper understanding of our inner-most feelings, toward a better appreciation of our hidden motives and secret fears and desires. Any suppressed and unacknowledged emotions can be a major cause of stress and illness. Through emotional expression, and through the sharing of feelings of ecstasy and pain, our ancestors believed they could help heal the human spirit. The willow enables us to realize that within every loss lies the potential for something new.

Een verhaal uit de Boeddhistische traditie: de ziel van de treurwilg.

(Sorry, I didn’t find an English translation)

Alone with myself
The trees bend
to caress me
The shade hugs
my heart.

by Candy Polgar

De meeste foto’s zijn gemaakt met de Nikon D700 en de Sweet Optic 35 van Lensbaby.
Twee met de Nikon P7000 (compactcamera)

Most photos are taken with the Nikon D700 and the Lensbaby Sweet Optic 35.
Two are taken with the Nikon P7000 ( a compactcamera)

Deventer ziekenhuis (3) Deventer Hospital (3)

Posted on by
4

hal

Na mijn intermezzo als patiënt in het ziekenhuis in Apeldoorn ben ik weer terug als fotograaf in het Deventer Ziekenhuis.  Eerlijk gezegd: de foto’s in Deventer waren al genomen voordat ik ziek werd.  Een vergelijking tussen Apeldoorn en Deventer zal ik  maar niet maken. Daarvoor was de situatie te verschillend:)

After my intermezzo as a patient in the Apeldoorn hospital  I’m back as photographer in the Deventer Hospital. In fact: the photos in Deventer were already taken before I fell sick.  I won’t make a comparison between the two hospitals. The situation was too different:)

In dit blog ga ik dieper en hoger het ziekenhuis in.
Eerst het dak op!  Wanneer het mooi weer is een prachtige plaats  voor medewerkers om te lunchen.  Maar ook patiënten maken er gebruik van. Je kunt zelfs met bed en al het dak op gereden worden om te genieten van de buitenlucht en het  uitzicht.

dakterras

In this blog I enter the hospital deeper and higher.
First: to the roof. When the weather is nice it’s a good place for  a lunchbreak. Patients use this place as well. Even in your bed you can be brought to the roof to enjoy the fresh air and the view.

Een belangrijke plaats in een ziekenhuis is het laboratorium.  Een patient ziet vaak alleen de bloedafname-afdeling beneden. De immense werkplaats waar bloed en andere lichaamsstoffen geanalyseerd worden onttrekt zich aan het oog. En toch is dat de plek die een grote rol speelt in de diagnose. Met heel moderne apparatuur wordt daar ontdekt wat er met iemand aan de hand is, of wordt een vermoedelijke diagnose bevestigd.

An important  place in a hospital is the laboratory. A patient often only sees the unit where they take blood samples. The huge workplace where blood and other body substances get analysed  is hidden from view. Yet it is a place that plays a big role in the diagnosis. With the help of very modern equipment one might discover what’s wrong  or  a possible diagnosis can be confirmed.

plafond van het lab / ceiling of the laboratory

Een verpleegafdeling is de meeste mensen meer vertrouwd.

De kleuren zijn warm.  Opvallend is het scherm en toetsenbord dat bij elk bed hangt. Je kunt daar internetten, emailen, radio luisteren, tv kijken én je keuze maken voor het eten.

To most people a  nursing unit is more familiar.
The colors are warm.
Striking  is the screen and keybord next to each bed.  There you can use the internet, emailing, listening to the radio, watching tv and making your choice for dinner.

uitzicht op Schalkhaar vanuit een van de verpleegafdelingen
view on Schalkhaar from one of the nursing units

Een van de revalidatie-ruimtes:
One of the rehabilitation rooms:

revalidatieruimte/ rehabiltation room

Zegt het uiterlijk van een ziekenhuis iets over de kwaliteit van de zorg? Dat is een vraag die ik me stelde in het eerste blog over het Deventer Ziekenhuis.
In mijn gang door het ziekenhuis  raakte ik  onder de indruk van alles waar echt over was nagedacht.  De kleuren, de kunst, de openheid en gastvrijheid.  Al fotograferend kom je makkelijk in gesprek met mensen: patiënten en bezoekers.  Het woord dat daar steeds genoemd werd was “aandacht”.  Gezien worden als mens. Een kopje koffie krijgen op de poli als je moet wachten is dan al heel belangrijk.

En de medische kant? Voor zover je die kunt scheiden van de menselijke kant….

Daarvoor verwijs ik graag naar de Zorgkaart Nederland en de site van het ziekenhuis zelf.

En natuurlijk, overal is wel eens iets…..
En het ziekenhuis heeft heel veel geluk gehad dat ze zo de ruimte hadden om in de breedte te bouwen op de Rielerenk.

In de week dat ik dit schrijf wordt bekend dat de ziekenhuizen van Deventer, Zutphen en Apeldoorn  gaan onderzoeken op welke manier ze meer kunnen gaan samenwerken. Ik ben benieuwd hoe dit gestalte zal krijgen!

in de hal

Is there a relation between the way a hospital is designed and built and the quality of care?
A question I asked myself in my first blog post about the Deventer Hospital.
Going through the hospital I was  impressed by all that has given considerable thought. The colors, the art, the openness, the hospitality.  When photographing it’s easy to get in touch with people: patients and visitors. The word they often mentioned was “attention“. Being  seen as a human being.  Getting a cup of coffee when you have to wait in the outpatients  unit, seems a little thing, but happens to be important.

And the medical side? As far as you can separate that of the human side…..
For that I refer to the “Zorgkaart Nederland” and the website of the hospital.

Sorry, it’s only in Dutch ( but you can use Google translate).

And of course, nothing is perfect….
And the hospital was lucky they had so much room to build on the Rielerenk.

In the week I write this I read in the newspaper  that the hospitals of Deventer, Zutphen and Apeldoorn  are going to investigate in which way they can work  together.  I wonder what that is going to mean  in our region!

in safe (reliable) hands

Dit is mijn laatste blog over het Deventer Ziekenhuis. Ik heb genoten van de gastvrijheid! Meer foto’s van het ziekenhuis op Flickr

De lente komt eraan… Volgende week hoop ik daar iets van te laten zien!

This is my last blog about the Deventer Hospital.  I enjoyed  the hospitality!
More photos of the hospital on Flickr

Spring is coming…… I hope to show you some early spring photos next week!

Intermezzo

Posted on by
8

Tibi dixit cor meum…
Gaudeamus  zingt, Daan gaat voor en ik zit in pyjama en ochtendjas in een rolstoel.
Auditorium Gelre ziekenhuis Apeldoorn. Tweede zondag van de veertigdagentijd.
Een zondag waarop ik zelf vaak ben voorgegaan. Daan preekt over het offer van Isaak. Een moeilijk verhaal. Ik merk dat ik er theologisch verder over door ga zitten denken en raak de draad kwijt:)   Zelf preekte ik meestal over  het andere verhaal van die zondag: over Petrus die zo gelukkig was met zijn ontmoeting met Elia, Mozes en Jezus dat ie dat moment wel voor altijd vast wilde houden: “laten we drie tenten opslaan”… maar hij moet loslaten, verder gaan..
Ik laat nu ook los.. geen theologie, geen denken over teksten. Ik laat me meenemen door het gregoriaans. Als een stroom waar je zomaar in mag bewegen.

Tibi dixit cor meum…
Gaudeamus is singing, Daan is leading the service and I’m sitting in a wheelchair in PJ’s and duster.
Auditorium Gelre Hospital Apeldoorn. Second Sunday of Lent.
Many times  I’ve lead the service of this Sunday. Daan is preaching about Isaacs sacrifice. A difficult story. I feel that I keep speculating theologically and I get lost of the track:)  I usually preached about the other reading of the Sunday. About Peter being so happy in his meeting with Elia, Moses and Jesus that he would keep that moment for ever. “Let us put up three shelters”… But he has to leave it alone, he has to go on…

Het is me zomaar overkomen die week. Hoge koorts. Van de eerste twee dagen weet ik eigenlijk niks meer. Een ambulance die er naar mijn gevoel eindeloos over doet. En dan niks. Het volgende flard is de vraag van een dokter of ik gereanimeerd wil worden als.. dat activeert blijkbaar iets.. een onderwerp waarover ik zo vaak met cliënten heb gepraat. Ik zeg dat ik er heel anders over denk dan Jan, maar dat ze nu maar moeten doen wat Jan wil. Ja, maar het gaat om jou, zegt de dokter nog. Ik vind het allemaal wel goed en zak weer weg. Zo meegaand ben ik meestal niet….

It just happened to me last week. High fever. I can’t remember the first two days. An ambulance that is, in my opinion, on its way to the hospital for hours. And then: nothing.  A dr’s question if I want to get reanimated in case of…  eventually that question activates something.. a subject I talked a lot about with clients. I say that my opinion is a different one than Jan’s, but that it’s ok when they do what Jan wants. Yes, but it’s about you…the dr said. I agree with everything and nod off. That’s not really me:)

Af en toe aanspreekbaar, maar dan weer helemaal weg. Tussendoor speel ik met mijn telefoon. Achteraf zie ik dat ik zelfs op Facebook heb gezet dat ik koorts had en in het ziekenhuis lag. En vind engelse mailtjes vol typefouten.

From time to time approachable. Then totally gone. In between I play with my cell Phone. I see I mentioned on Facebook  I had a fever and was in hospital. And I find English emails with typingerrors.

Donderdag trekt de mist in mijn hoofd weer op. Het is een longontsteking. Pneumokokken bacterie. Het zegt me nog niet zo veel. Ze zeggen dat ik heel erg ziek ben. Dat zal wel als ik zie wat er aan medicatie, vocht en zuurstof naar binnen wordt gebracht.
Het heeft iets bizars. Ik was mijn fotoreportage-project van het Deventer Ziekenhuis aan het afronden. En nu lig ik opeens bij de concurrent in bed. En vrijdag start mijn Fine Art Nature Photography cursus.

On Thursday the fog in my head lifts. It’s a pneumonia. A bacterial one (streptococcus).
They say I’m very sick. That has to be  true when I see the amount on meds, liquids and oxygen they’re bringing in. It’s kind of bizarre. I was rounding up my photography- project in the Deventer Hospital. And now I’m here, in bed in a “rival “ organization. And on Friday my Fine Art Nature Photography class will start.

Maar het is iets anders wat de tranen doet komen. Na alle ziekte- en ziekenhuistoestanden van de afgelopen twee jaar hoopte ik zo dat het nu de goede kant op zou gaan. En daar leek het ook op. Nogal overmoedig had ik rond nieuwjaar gezegd dat ik in 2012 geen ziekenhuis meer binnen zou gaan, behalve om te fotograferen.  Het was een grapje, maar wel met een beetje serieuze ondertoon.
De verpleging vraagt of ik er met iemand over wil praten.. Tja, daar zijn geestelijk verzorgers voor tenslotte….. Ze bellen Daan, maar die neemt niet op. Achteraf blijkt de telefoon het niet te doen.
De rust van mijn kamer doet me goed. Ik kan mezelf zijn met alles wat er door me heen gaat. ’s Avonds komt er een verpleegkundige nog even praten. “dat hoort er hier op deze afdeling gewoon bij”- en ze vertelt over het cultuurverschil met chirurgie. Het is goed zo. Het is niet anders dan het is.

But it’s something else that makes the tears come up. After all sickness and hospitalsituations  of the last two years I finally hoped it would turn for the better.  And it looked like it.
Overconfidently I said around New Year I would never enter a hospital again in 2012 unless for photographing. It was a joke, but with a serious background.

One of the nurses asks if I would like to talk with someone. Okay, that’s where pastoral counselors are for…..:)  She phones Daan, but he doesn’t answer.  The phone is not working.
The quietness of my room is doing me good. I can be myself with all what ’s in me.  In the evening  a nurse comes for a chat. “We always do that in this unit”, she tells. It’s quite different from the surgery unit.
It’s okay. It’s like it is.

Vrijdagmorgen slaap ik grotendeels, maar ’s middags gaat het al een stuk beter. Mobiliseren! Je bed uit, naar de hal beneden. Wie heeft dat gezegd???  Eerlijk gezegd valt het toch wel een beetje tegen. .. Een (GGNet) collega  die ik tegen kom zegt dat ik beter een rolstoel kan nemen… Tja… maar ik geniet wel van “even eruit” en ga ook nog even langs bij een andere oud-collega die op de afdeling boven mij  ligt. Een ziekenhuis is net een dorp….

I sleep a large part of Friday morning. In the afternoon I’m feeling better. Mobilize! Get out of that bed! Go downstairs! Who ever said that to me??? Honestly spoken it’s a bit dissappointing.  A (GGNet) colleague who I meet says I’d better take a wheelchair… But I’m enjoying being out of my room and I also want to visit a former colleague who is in another unit. A hospital is like a village!

Het weekend lukt het veel beter om wat milder met mezelf om te gaan.  Het is eigenlijk best lekker in bed en voor een ommetje is er wel een rolstoel.  Jan heeft een tablet voor me gekocht. We krijgen ‘m niet aan de praat. Neem maar weer mee – dat is leuk voor straks thuis.  De rust is goed. De mensen die langs komen.  Douchen en je haar wassen. Wat kunnen kleine dingen belangrijk zijn.

Maandag mag ik van de zuurstof af en als dat goed gaat: dinsdag weer naar huis.
Het gaat goed. En natuurlijk neem ik een uurtje om mijn kamer te fotograferen…

Je weet het hè. Je hebt een forse klap gehad en je herstel zal nog best een tijd duren. …
Ja, ik weet het. Echt. En ik neem de tijd. Ik heb de tijd…..

Met dank aan de medewerkers van afd 5B, Daan, Annemarie en de zangers van Gaudeamus.

In the weekend it’s getting better being mild to myself. I enjoy my bed and if I want to make a walk there’s a wheelchair.  Jan bought me a tablet. We can’t get it working. Doesn’t mind. Will be fun when I’m at home again. The rest is good. The people visiting. Taking a shower and washing your hair. Little things – so important.

On Monday they will disconnect the oxygen. And if that turns out all right, I can  go home on Tuesday. It turns out okay. And of course, I take some time to shoot my room.

You know…  you’ve really  been sick. Your recovery will take time….
Yep. I know. Really. I take the time. I have the time.

Thanks to the people of unit 5B, Daan, Annemarie and the singers of Gaudeaumus.

De sluis bij Eefde / The lock at Eefde / a photowalk with Lisa

Posted on by
Beantwoorden

Twentekanaal

Afgelopen zondag:  zon, sneeuw, een beetje hagel, een beetje regen. En een ijskoude wind. Toch wel goed weer voor een fotowandeling! Vaak ga ik alleen er op uit om te fotograferen. Nu ging ik samen met Lisa (http://flic.kr/ps/2b6oqC ). Eerst kijken: waar gaan we naar toe? De kapotte sluis in Eefde lijkt ons wel wat. Onderweg daarnaar toe zien we heel wat plekken die ook de moeite waard zijn. Reden om nog eens terug te komen.

Last Sunday: sun, snow, a little bit of hail, a little bit of rain. And a chilly wind. But: good weather for a photowalk! Most of the time I go out on my own photographing. This time I went together with Lisa (http://flic.kr/ps/2b6oqC)
Where shall we go to? The broken lock in Eefde sounds interesting. On our way to Eefde we see a lot of places worthwhile. A reason to come back.

sluis bij Eefde

De sluis van Eefde ligt in het Twentekanaal, dat Enschede met de IJssel bij Zutphen verbindt. Het vervult een belangrijke rol in het vervoer van zand, grind,zout,  veevoer en containers.
Het hoogteverschil tussen Enschede en Zutphen is 21 meter. Drie sluizen vangen dit hoogteverschil op. De sluis bij Eefde is daar één van.

The lock at Eefde is situated in the Twentekanaal. The canal connects the city of Enschede with the River IJssel near Zutphen. It playes an important role in the transport of sand, gravel, salt, cattle food and containers. The total height difference between Zutphen and Enschede is 21 metres (69 feet). To bridge this difference, the Twentekanaal has three Canal locks. The lock at Eefde is one of them.

Op 3 januari viel een  van de 90 ton zware hefdeuren van de schutsluis naar beneden en raakte beschadigd waardoor de sluis geblokkeerd raakte. Dankzij een noodconstructie, waarbij de sluisdeur met behulp van een kraan wordt geopend en gesloten, kon het scheepvaartverkeer vanaf 6 februari weer op gang komen, nadat het kanaal met een ijsbreker weer bevaarbaar was gemaakt.

zelfs op zondag wordt gewerkt/ even on sunday the're people working

On January 3, 2012 one of the 90-ton lift gates of the lock at Eefde fell down and was damaged so that the lock got locked. Thanks to an emergency construction, in which the door lock by means of a valve is opened and closed, from  February 6th shipping was possible again, after the channel was made navigable with an icebreaker.

Het leuke van samen fotograferen is dat je allebei andere dingen ziet, terwijl je naar hetzelfde kijkt. Hieronder een foto die Lisa heeft gemaakt.
The fun of photographing together is seeing differents things, while looking at the same. Underneath a  photo Lisa made.

Op onze weg naar huis nog een korte stop bij “de Worp”, aan de overkant van de IJssel bij Deventer. En daar begon de zon weerte schijnen!

On our way home a short stop at “de Worp”, across the River IJssel near Deventer. And then the sun started shining again!

Deventer vanaf de Worp

Ideeën gevraagd….. Ideas required!

Posted on by
3

De afgelopen tijd heb ik verschillende keren aandacht besteed aan het Deventer Ziekenhuis.

een beeld van de Rielerenk, de enk waarop het ziekenhuis is gebouwd

beelden van de architectuur aan de buitenkant

beelden van de architectuur binnen, voornamelijk in de wachtruimten bij de poliklinieken

A.s. donderdag ga ik weer fotograferen in het ziekenhuis.  Wat zou jij willen zien in mijn volgende blog?

 

Nog een vraag, los daarvan:

Bij het maken van mijn blog  speelden  op de achtergrond ideeën en vragen als:

Is er een relatie tussen de kwaliteit  van de zorg en de vormgeving van een gebouw?

Hoe draagt de vormgeving  bij aan humanisering van de gezondheidszorg?

Helpt een omgeving in het omgaan met pijn, lijden, dood?

Ik realiseer me dat het “grote” vragen zijn, ingegeven door mijn achtergrond als theoloog/ geestelijk verzorger.  In de afgelopen jaren zijn het ook vragen geworden die ik me als patiënt stelde. Weer een ander perspectief!

Ik zou het fijn vinden om reacties/ervaringen te horen op de vragen. Gewoon je idee, ervaring als patiënt , als bezoeker of als medewerker.. …  en ik realiseer me dat niet iedereen theoloog is 🙂 

Reacties kun je kwijt onder deze tekst. Je kunt me ook via de contactpagina een reactie sturen. Die reactie komt direct in mijn mailbox en is niet te zien voor anderen.

Alvast bedankt!

Edith

In the past months  I made several blogposts about the Deventer Hospital:

About the Rielerenk: the surroundings
About the architecture from outside
About the architecture inside,  mainly focused on the waitingrooms at the outpatients units

Next Thursday I will be photographing again in the hospital. What would you like to see in my next blog?

Another question, apart from that:

On the background of these posts were ideas and questions:

Is there a relationship between the quality of care and the environment?

How does the environment contribute to humanization of health care?

Does an evironment help in coping with pain, suffering and death?

I realize these are “big”questions, dictated by my background as a theologian/ health chaplain. In the past years they became also questions for me as a patient. A different perspective!

I would be happy to read about your ideas, experiences.. Just your experience as a patient, a visitor or a health care worker…  And I realize not everybody is a theologian:)

You can comment under this post. If you want you can send me an email at the contact page. This email will come directly in my inbox and can’t be read by others.

Thanks in advance!

Edith

Deventer Ziekenhuis ( 2) Deventer Hospital (2)

Posted on by
2

Het is in de jaren 60. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en ik ga op bezoek.  Donkere gangen, een geur van lysol. Vooral die geur is me nog lang bij gebleven.  Onaangenaam, angstwekkend.  Een ziekenhuis moet wel een heel nare plaats zijn.
In de loop der jaren verdween die lysol-lucht uit ziekenhuizen.  De donkere gangen werden lichter. Oude gebouwen werden aangepast aan de eisen van de tijd. Maar  vaak bleven het strikt functionele gebouwen, zonder veel kraak of smaak.

It’s in the sixties. My mother is hospitalized and I go visiting her. Dark corridors, a smell of lysol. Especially that smell sticked in my memory. Unpleasant, scary. A hospital had to be an awful place.
Through the years  the lysol-smell disappeared out of hospitals. Dark corridors got lighter. Old buildings  were adapted to modern times. But often they stayed strictly functional, a bit tasteless.

Ziekenhuizen die in de laatste jaren gebouwd zijn, zijn anders.
Is het een gevolg van een ander denken in de gezondheidszorg?
Meer patient-gericht?
Meer holistisch: er is meer belangrijk dan het puur medisch technische? Terwijl ook juist die medisch-technische aspecten zich enorm ontwikkeld hebben.
Speelt marktwerking ook hierin een rol? Je moet immers concurreren met ziekenhuizen inde buurt.

Hospitals that have been  built more recently are different.
Is it the consequence of another way of thinking in health care?
More patient-centered?
More holistic: there’s more than the purely medical-technical things? And in the mean time the medical-technical aspect  is improving in an enormous way.
Do market forces play a role? You have to compete with other hospitals and clinics.

hal Deventer Ziekenhuis

Een van de mooiste ziekenhuizen in mijn regio vind ik het Deventer Ziekenhuis.  Al eerder liet ik foto’s zien van de buitenkant. http://wp.me/p1LLhQ-6z  Nu volgen foto’s van de binnenkant.
Wanneer je het ziekenhuis binnenkomt ademt het ruimte en rust.  Daglicht valt naar binnen en mengt zich met het licht en de kleuren binnen.

One of the most beautiful hospitals in my region is the Deventer Hospital.  I showed you some photos taken on the outside.http://wp.me/p1LLhQ-6z Now I have photo’s from the inside.
When you enter the hospital there’s an atmosphere of  room and rest. Daylight is coming in and mixes with the lights and the colors inside.

Kleuren verschillen per afdeling.  Waar je maar even hoeft te verblijven , bij voorbeeld op de SEH, zijn de kleuren koel. Naarmate je op afdelingen komt waar je als patient langer en vaker moet zijn, worden de kleuren warmer.

Different units have different colors. A unit where you just stay for a while, like  the ER, has a cool color.  When you have to go to a unit where you have to come more often and stay longer, the colors are warmer.

Wachtruimten verschillen in materiaal.  En elke wachtruimte heeft een eigen kunstwerk.

Waiting rooms differ in materials. And every waiting room has its own art object.

De inrichting doet vriendelijk aan. Je bent welkom. Jij, als patient bent belangrijk.
En ook medewerkers vinden het een mooi  ziekenhuis om te werken.
Dat moet de kwaliteit van de zorg wel ten goede komen.

waiting room internal diseases - children's home...

The interior is friendly. You’re welcome. You, patient, are important.
And people who work there also like the beautiful place.
I think it’s really helpful in increasing the quality of care.

op de kinderafdeling - at the children's unit

En toch: een ziekenhuis blijft een plek  waar pijn, lijden en dood aan de orde van de dag zijn.
Helpt  een omgeving om hier mee om te gaan?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties hierop!! ( zie comment/ geef een reactie)

Stiltecentrum - Meditation Center - donated by the medical staff

But: a hospital continues to be a place where pain, suffering and death  are daily matters.
Does an environment help  coping ?

I wonder what your thoughts are! ( see comment/geef een reactie)

Meer foto’s van het ziekenhuis op Flickr:
More photos of the hospital on Flickr:
 http://flic.kr/s/aHsjxS6Pe2

website Deventer Ziekenhuis: www.dz.nl

architecten van het ziekenhuis: de Jong Gortemaker Algra: www.djga.nl

Met dank aan Rob van Putten van het Communicatiebureau!
A thank you to Rob van  Putten of the Communication Department!

Winter in Apeldoorn

Posted on by
4

Een wandeling in de buurt….

A walk in the neighborhood…

Het is eindelijk winter. En meteen goed ook. Vannacht was het de koudste nacht sinds 1956! -22,8 graden Celcius.
Geen water vanmorgen. De leidingen zijn bevroren. En wat erger is: de watermeter is stuk gegaan. En die kunnen we zelf niet repareren.. Vitens neemt de telefoon niet op vanwege grote drukte. We zijn blijkbaar niet de enige!

Toch maar even een rondje gemaakt  met de camera!

in de voortuin / in our frontyard

Finally it is winter. And it is really winter now.
Last night it was the coldest night since 1956!
-22,8 degrees Celsius, -9 degrees Fahrenheit.
Although the Netherlands is situated  relatively near to the Arctic Circle we have mostly very moderate winters, due to our sea climate.
Latitude compared:
Netherlands: 52 N
Central Minnesota: 45.56 N
Flanders, New Jersey: 40.84 N

We didn’t have any water this morning. The pipes are frozen. And, worse, the water meter is broken. We can’t repair it ourselves… the water company doesn’t answer the phone because the’re too many calls. Apparently we’re not the only ones!

Nevertheless… a little walk with the camera!

Langlaufen in Apeldoorn!

Hé, dat ben ik... Hey, that's me!

de wuivende man en… the waving man…. and postcrossing

Posted on by
20

De man met de wuivende hoeden is een standbeeld dat herinnert aan  de bevrijding  van Apeldoorn door de Canadezen in 1945. In Ottawa, Canada staat precies hetzelfde standbeeld. De beelden groeten elkaar over de oceaan heen! Ze herinneren aan het verleden, maar willen ook staan voor een nieuwe hoopvolle toekomst.

The man waving with the two hats is a statue remembering the liberation of Apeldoorn by the Canadians in 1945. In Ottawa, Canada, stands exactly the same statue. The statues are greeting  each other across the ocean! They remember the past, but want to be a sign of a new, hopeful future as well.

Op een dag kreeg dit beeld een extra betekenis voor me.
One day this statue got an extra meaning for me.

Your mailbox:
» Sent: 48 postcards
» Received: 37 postcards
» Traveling: 9 postcards out of 9
» Sent distance: 162,188 km (100,779 miles)
» Received distance: 145,898 km (90,657 miles)

Sinds een paar maanden doe ik aan Postcrossing :

Je schrijft je in op de website, krijgt een adres van iemand zomaar ergens in de wereld. En je stuurt die persoon een “echte” ansichtkaart.
Het kan iemand zijn in Amerika of in Duitsland, in China of Rusland. Over de hele wereld zijn er postcrossers. Alleen Afrika is ondervertegenwoordigd. Tegelijkertijd stuurt iemand anders jou een kaart. Een willekeurig iemand – dus niet degene aan wie jij een kaart hebt gestuurd.

Since several months I’m doing Postcrossing.
You sign up on their website, get an address of somebody somewhere in the world. And you mail that person a “real” postcard. It can be someone from the States or from Germany, from China or Russia.
Postcrossing is worldwide. Only in Africa there are just a few postcrossers. In the mean time someone sends you a postcard. A random person – not the one you’ve sent your postcard to.

Deze week is de 10 miljoenste kaart aangekomen, verzonden door iemand uit Japan, naar iemand in Duitsland.
This week postcard 10 million was received by a member in Germany. It was sent  by a member in Japan.

Wat is er nu zo leuk aan postcrossing? Is het het ouderwetse gevoel van post krijgen? Een echte kaart… Van iemand die je niet kent, maar je vaak wel wat dingen vertelt over zijn of haar leven, plaats of land. Het is elke keer weer een verrassing waar een kaart vandaan komt. Wit-Rusland? Finland? Daar wonen opvallend veel mensen die aan postcrossing doen. Een van mijn laatst ontvangen kaarten kwam uit Bolivia.

What’s the fun about Postcrossing? It is the old-fashioned feeling of getting post? A real postcard… from someone you don’t know but tells you about her or his life, town or country. Every time it’s a surprise where the postcard comes from. Belarus? Finland? Countries with a high number of members. One of my last received postcards came from Bolivia.

Het is ook leuk om een kaart te versturen. Om de beschrijving van de ontvanger te lezen en een kaart speciaal voor hem of haar uit te zoeken. En dan wachten tot ie is aangekomen… hoe lang doet ie erover.. en wat schrijft de ontvanger aan jou ( op internet!)

It’s also fun to send a postcard. To read the description of the receiver, to choose a postcard especially for her/ him. And to wait till it is received.. how many days will it travel, what will the receiver write to you ( on the internet!).

Ik kreeg het adres van Kerrie in Canada. Ik stuurde haar een kaart van het beeld van de man met de hoeden. Met daarop de uitleg en een recept van gevulde speculaas. Ze verzamelde traditionele gerechten uit andere landen. Een paar weken later kwam er een enthousiaste boodschap via internet: Kerrie kende Apeldoorn: ze had in een drumband gespeeld die een paar keer op de bevrijdingsfeesten in Apeldoorn was geweest. En ze had er zoiets lekkers gegeten…. Uit de beschrijving maakte ik op dat dat poffertjes moesten zijn. En weer ging er een recept naar Canada.

Het beeld zwaait voor mij nu niet alleen naar al die Canadezen, maar vooral ook naar Kerrie! En naar alle postcrossers in de wereld.

I got Kerrie’s address, in Canada. I sent her a postcard of the statue with an explanation. And a recipe of “gevulde speculaas”. She collects receipes of traditional dishes from foreign countries. A few weeks later I got an enthusiastic message via the internet. Kerrie knew Apeldoorn. Twice she had played in a band on the liberation festival in Apeldoorn. And she had eaten such delicious dish… From the description I figured out that it had to be “poffertjes”. And again a recipe went towards Canada.

For me the statue is waving not only to all those Canadians, but especially to Kerrie.
And to all postcrossers in the world.

Dorothea “Lesende” sent me a photo she took of the a new temporary fountain on Clarissenplatz near the beautiful New Museum in Nuernberg.
That’s postcrossing too – interactivity!

A photo of the new fountain on Clarissenplatz in Nuernberg – postcrosser Dorothea “Lesende” took it…. Thanks Dorothea for your “interactivity!….

Psychiatrie en poezie Mental Health and poetry Rielerenk Deventer

Posted on by
3

Psychiatrisch Centrum de Rielerenk, onderdeel van Dimence, ligt naast het Deventer Ziekenhuis.
Het is ontworpen door dezelfde architecten, deJongGortemaker Algra. Zie mijn post van 2 weken geleden: http://wp.me/p1LLhQ-6z
Toch ademt het een andere sfeer. Het is kleinschaliger en heeft repeterende strakke lijnen.
Voor mij wordt de sfeer  vooral bepaald door gedichten en uitspraken van cliënten die een prominente plek in het gebouw innemen.

Deze teksten laat ik daarom graag voor zich zelf spreken!

Mental Health Center de Rielerenk, part of Dimence, is situated aside of the Deventer Hospital.
It is developed by the same architects, deJongGortemakerAlgra. See my post: http://wp.me/p1LLhQ-6z

At the same time the atmosphere is different. It is smaller and has straight repeating lines.
For me the atmosphere is set by  poems and quotes of patients. They  are key elements in the building.
That’s why I want to let speak the words for themselves!
It’s not easy to translate poetry into a foreign language. The beauty of a language gets lost. I hope the meaning  of the words still exists…

restaurant Rielerenk

Mijn moeder is een maandagmoeder
soms werkt haar machine niet
Ik kan het zien als de dag begint,
met wat bestaat, maar je niet ziet.

Haar ogen kijken stil naar binnen
de was zal drogen in de wind.
Een tijd die even duren kan
omdat een regenbui begint.

Zo kan ze dan weer prachtig zingen
in een taal, die ze niet verstaat.
Dan wiegt ze even met haar heupen
voor ze verder met het strijken gaat.

Mijn moeder is een maandagmoeder
ze wisselt net als elk seizoen
soms vallen de blaadjes van de bomen
ook is het blad vaak fris en groen.

Cora Duin.

( gedicht op het pad naar de ingang)

in het restaurant

My mother is a Monday-mother
sometimes her machine doesn’t work.
I can see it when the day starts
with what exists, but  you do not see.

Her eyes are looking evenly  inwards
the laundry will dry in the wind.
A time that could last a while
because it begins to rain.

At times she can sing wonderfully
in a language she doesn’t  understand.
Then she is swaying her hips
before she continues the ironing.

My mother is a Monday-mother
she changes around just like every season
sometimes the leaves fall off the trees
sometimes the leaf is fresh and green.

(poem on the path to the entrance)

Vraag
Wat zou toch
de juiste
volgorde
zijn
van alle
woorden
die ik ken

Pieter Manneke

Question
What would be
the right
sequence
of all
the words
I know

Sometimes I suffer
a bit from
megolamania
and I sin
More than once
All the other
hours of the day
as kindly as possible

Without a goal you can’t get lost.

Nog  meer foto’s van de Rielerenk:
More photos of the Rielerenk:
http://flic.kr/s/aHsjybi2AF

Met dank aan Jucetta Klasema, teamleider van de afdeling PMU, die bemiddelde zodat ik  binnen mocht fotograferen.
Thanks to Jucetta Klasema, teammanager of PMU, who made it possible that I could photograph inside.