En nu de lente.
Ga gauw naar de treurwilgen die zijn nu op z’n mooist.
Juist de treurwilg het eerst in bloei !
Wat wil je nog meer ?

Dat schreef Joep in een reactie op mijn vorige post.
Inderdaad. Het is haast paradoxaal dat een boom die in zijn naam  verdriet oproept zo uitbundig als eerste te voorschijn komt in het voorjaar.

And now: spring.
Go quickly to the weeping willlows. They are now the most beautiful.
Just the weeping willow that’s blooming first!
What more could you want?

Joep wrote this in a comment on my last blog post.
Indeed. It’s almost paradoxical that a tree that carries sadness in its name appears so exuberantly in spring.

Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
(M. Vasalis in “Voorjaar”)

“…I had forgotten how it was,
that the spring is not a silent flowering,
soft dreaming, but intense growing,
already passionate beginnings,
leaping up out of a deep sleep,
dancing away without a thought. ”

from Spring, a poem
by M. Vasalis .Translation: Cliff Crego

De treurwilg spreekt tot de verbeelding in veel culturen.
b.v. de Keltische:

De les van de treurwilg
uit The wisdom of trees van Jane Gifford.

De treurwilg moedigt de uiting van diep begraven gevoelens aan, het verlichten van verdriet door tranen en rouw, en hij  leert ons de gevolgen van liefde en verlies.
De wilg herinnert ons aan de noodzaak om los te laten, ons soms volledig over te geven aan de waterige wereld van de emoties en het onderbewuste, zodat we onze diepste gevoelens beter kunnen begrijpen en onze verborgen motieven ,geheime angsten en verlangens meer waarderen. Elke onderdrukte en niet erkende emotie kunnen een belangrijke oorzaak zijn van stress en ziekte.  Onze voorouders geloofden dat ze de menselijke geest konden helpen genezen  door emotionele expressie, en door het delen van gevoelens van opgetogenheid en pijn .
De wilg stelt ons in staat om te beseffen dat binnen elk verlies de mogelijkheid ligt voor iets nieuws.

The weeping willow appeals to the imagination in many cultures.

E.g. the celtic culture:

Lesson of the willow:
from The Wisdom of Trees by Jane Gifford

The watery willow encourages the expression of deeply buried feelings, easing sadness through tears and grieving, and teaching the consequences of love and loss in matters of the heart. The willow reminds us of the need to let go sometimes, to surrender completely to the watery world of the emotions and the subconscious, so that we may be carried toward a deeper understanding of our inner-most feelings, toward a better appreciation of our hidden motives and secret fears and desires. Any suppressed and unacknowledged emotions can be a major cause of stress and illness. Through emotional expression, and through the sharing of feelings of ecstasy and pain, our ancestors believed they could help heal the human spirit. The willow enables us to realize that within every loss lies the potential for something new.

Een verhaal uit de Boeddhistische traditie: de ziel van de treurwilg.

(Sorry, I didn’t find an English translation)

Alone with myself
The trees bend
to caress me
The shade hugs
my heart.

by Candy Polgar

De meeste foto’s zijn gemaakt met de Nikon D700 en de Sweet Optic 35 van Lensbaby.
Twee met de Nikon P7000 (compactcamera)

Most photos are taken with the Nikon D700 and the Lensbaby Sweet Optic 35.
Two are taken with the Nikon P7000 ( a compactcamera)