De man met de wuivende hoeden is een standbeeld dat herinnert aan  de bevrijding  van Apeldoorn door de Canadezen in 1945. In Ottawa, Canada staat precies hetzelfde standbeeld. De beelden groeten elkaar over de oceaan heen! Ze herinneren aan het verleden, maar willen ook staan voor een nieuwe hoopvolle toekomst.

The man waving with the two hats is a statue remembering the liberation of Apeldoorn by the Canadians in 1945. In Ottawa, Canada, stands exactly the same statue. The statues are greeting  each other across the ocean! They remember the past, but want to be a sign of a new, hopeful future as well.

Op een dag kreeg dit beeld een extra betekenis voor me.
One day this statue got an extra meaning for me.

Your mailbox:
» Sent: 48 postcards
» Received: 37 postcards
» Traveling: 9 postcards out of 9
» Sent distance: 162,188 km (100,779 miles)
» Received distance: 145,898 km (90,657 miles)

Sinds een paar maanden doe ik aan Postcrossing :

Je schrijft je in op de website, krijgt een adres van iemand zomaar ergens in de wereld. En je stuurt die persoon een “echte” ansichtkaart.
Het kan iemand zijn in Amerika of in Duitsland, in China of Rusland. Over de hele wereld zijn er postcrossers. Alleen Afrika is ondervertegenwoordigd. Tegelijkertijd stuurt iemand anders jou een kaart. Een willekeurig iemand – dus niet degene aan wie jij een kaart hebt gestuurd.

Since several months I’m doing Postcrossing.
You sign up on their website, get an address of somebody somewhere in the world. And you mail that person a “real” postcard. It can be someone from the States or from Germany, from China or Russia.
Postcrossing is worldwide. Only in Africa there are just a few postcrossers. In the mean time someone sends you a postcard. A random person – not the one you’ve sent your postcard to.

Deze week is de 10 miljoenste kaart aangekomen, verzonden door iemand uit Japan, naar iemand in Duitsland.
This week postcard 10 million was received by a member in Germany. It was sent  by a member in Japan.

Wat is er nu zo leuk aan postcrossing? Is het het ouderwetse gevoel van post krijgen? Een echte kaart… Van iemand die je niet kent, maar je vaak wel wat dingen vertelt over zijn of haar leven, plaats of land. Het is elke keer weer een verrassing waar een kaart vandaan komt. Wit-Rusland? Finland? Daar wonen opvallend veel mensen die aan postcrossing doen. Een van mijn laatst ontvangen kaarten kwam uit Bolivia.

What’s the fun about Postcrossing? It is the old-fashioned feeling of getting post? A real postcard… from someone you don’t know but tells you about her or his life, town or country. Every time it’s a surprise where the postcard comes from. Belarus? Finland? Countries with a high number of members. One of my last received postcards came from Bolivia.

Het is ook leuk om een kaart te versturen. Om de beschrijving van de ontvanger te lezen en een kaart speciaal voor hem of haar uit te zoeken. En dan wachten tot ie is aangekomen… hoe lang doet ie erover.. en wat schrijft de ontvanger aan jou ( op internet!)

It’s also fun to send a postcard. To read the description of the receiver, to choose a postcard especially for her/ him. And to wait till it is received.. how many days will it travel, what will the receiver write to you ( on the internet!).

Ik kreeg het adres van Kerrie in Canada. Ik stuurde haar een kaart van het beeld van de man met de hoeden. Met daarop de uitleg en een recept van gevulde speculaas. Ze verzamelde traditionele gerechten uit andere landen. Een paar weken later kwam er een enthousiaste boodschap via internet: Kerrie kende Apeldoorn: ze had in een drumband gespeeld die een paar keer op de bevrijdingsfeesten in Apeldoorn was geweest. En ze had er zoiets lekkers gegeten…. Uit de beschrijving maakte ik op dat dat poffertjes moesten zijn. En weer ging er een recept naar Canada.

Het beeld zwaait voor mij nu niet alleen naar al die Canadezen, maar vooral ook naar Kerrie! En naar alle postcrossers in de wereld.

I got Kerrie’s address, in Canada. I sent her a postcard of the statue with an explanation. And a recipe of “gevulde speculaas”. She collects receipes of traditional dishes from foreign countries. A few weeks later I got an enthusiastic message via the internet. Kerrie knew Apeldoorn. Twice she had played in a band on the liberation festival in Apeldoorn. And she had eaten such delicious dish… From the description I figured out that it had to be “poffertjes”. And again a recipe went towards Canada.

For me the statue is waving not only to all those Canadians, but especially to Kerrie.
And to all postcrossers in the world.

Dorothea “Lesende” sent me a photo she took of the a new temporary fountain on Clarissenplatz near the beautiful New Museum in Nuernberg.
That’s postcrossing too – interactivity!