(for english, please scroll down)

Jan is bezig met het opruimen van de schuur en het gedeelte van de tuin er om heen. Ik houd even pauze. Ik ben een foto uit ca 1928 aan het restaureren. Heel precies werk dat je niet te lang kunt volhouden. Wat zal ik doen, verder met de foto, of de keukenkast opruimen…
Dan roept Jan: moet je nu eens kijken… in een hoekje zit, tussen bladeren een pad. Een grote, bijna zwarte pad.
De oude foto en de keukenkast zijn vergeten. Ik neem een foto van boven af. Dat is niks. Je kunt de pad amper zien. Dan maar plat op de grond, op de tegels.
We kijken naar elkaar, de pad en ik. Wiens terrein is dit nu eigenlijk?
Af en toe beweegt de pad. Hij loopt een stukje verder de hoek in.
Het gaat traag. Hij heeft blijkbaar alle tijd. Ik ook.
(Sorry, pad, misschien ben je een zij. Maar telkens hij/zij schrijven is ook zo wat.)

Hoelang het geduurd heeft, weet ik niet meer. Het lijkt eindeloos. Een proces van elkaar (?) observeren. Plotseling draait de pad zich om. Hij gaat recht voor me zitten. Probeert ie me te intimideren? Ik geniet ervan, eerlijk gezegd… het is een mooie pose voor een foto.
Dan is het opeens voorbij. Ik hoor een boel geritsel, maar  zie de pad in geen velden of wegen meer.

De rest van de middag lees ik over padden. Die foto en de keukenkast…ach, dat kan morgen nog wel.

Jan is cleaning up the shed and a part of the backyard. I take a break. I’m restoring a  photo, taken around 1928. It’s a meticulous job. You can’t keep at it for a long time.  What shall I do? Go on with the photo, or clean a kitchen’s cupboard?
Then Jan calls: Come and have a look here! A toad is sitting in a corner, between leaves. A big, almost black toad.
The old photo and the kitchen’s cupboard are forgotten. I take a picture from above. No way.. one could hardly see the toad. I have to go flat on my belly, on the pavement.
We’re looking at each other, the toad and I. Who’s territory is this? Now and again the toad is moving. He walkes a bit further to the corner. He is slow. Apparently he’s got all the time of the world. Me too.
( Sorry toad, maybe you’re a she – but I hate to write he/she every time)

How long I have been lying there I don’t know. It seemed endless. A process of observing each other ? Suddenly the toad turns around. He is going to sit right in front of me. Is he intimidating me?  I enjoy it…it’s a nice pose for a photo.
Then it’s all over. I hear a lot of rustling, but the toad has completely disappeared.

That afternoon I spent reading about toads. That photo and the kitchen’s cupboard… they can wait till tomorrow.